‘Road under construction, safety first’. Ons project ligt niet in de buurt van ons huis, dus we crossen al een week elke dag een half uur heen en een half uur terug op de bodaboda door het chaotische verkeer in Kampala. Als ze hier in Oeganda aan de weg werken, doen ze het goed: op heel veel plekken te gelijk dus. De boda’s rijden verschillende routes naar ons project, maar we komen altijd wel ergens bij werkzaamheden. En spits of niet, zowel het verkeer als de werkzaamheden gaan gewoon door. Door elkaar dus…..Safety first, ach je kan niet zeggen dat je niet gewaarschuwd bent.

De directeur van ons project heeft vaste bodarijders voor ons geregeld. Elke dag staan er om de afgesproken tijd twee bodarijders die ons naar het project brengen en ’s middags zijn er weer twee. Hoe ze het precies met elkaar regelen weten we niet. We zien steeds andere bodarijders, maar het zijn er altijd twee en zonder te zeggen waar we heen moeten stappen we achterop en brengen ze ons naar ons project of naar huis en dat voor een vaste prijs. We hoeven dus niet te onderhandelen. Erg fijn, en ook fijn dat ze tot nu toe allemaal redelijk beschaafd rijden.

De eerste week op ons project zit er bijna op. Vaak krijg je te horen dat je als vrijwilliger op je project veel initiatief moet nemen om er iets van te maken. Nou, wij moeten juist vragen of we alstublieft een keer een activiteit mogen organiseren. Wij zijn de eerste vrijwilligers op ons project en dat nemen ze serieus. We hebben allebei een eigen weekschema waar voor elke dag van uur tot uur op staat wat we gaan doen. Bij Renske ligt de nadruk wat meer op lesgeven en bij Marije op fysiotherapie. Maar het schema zit zo in elkaar dat we gedurende de week een keer bij alle medewerkers zijn. Zo leren we de kinderen ook vaardigheden als afwassen, dweilen, deurmatten weven en tandenpoetsen. Na elke activiteit vullen we voor elk kind een rapportage in met wat het doel van de activiteit was en hoe het gegaan is. Dachten wij even lekker vier weken geen administratie te hoeven doen. Helaas!

Twee keer per week gaat er een klein groepje op road safety. Er wordt dan met de kinderen een rondje in de buurt gelopen, zodat ze ook eens van het compound afkomen. Onderweg wordt er bijvoorbeeld wat eten gekocht, zodat de kinderen leren dat je eten krijgt als je geld geeft. Ons project ligt in een onverhard weggetje 100 m. van een grote geasfalteerde weg vandaan. Als we komen zien we dus eigenlijk niets van de buurt. Tijdens de road safety was het voor ons dan ook erg interessant om te zien on wat voor buurt ons project ligt. Het is een arme wijk met onverharde wegen. Onderweg ligt het afval in hopen op straat en de kerk was niet meer dan wat palen met een soort dak erop. Het is dat de begeleider vertelde dat het een kerk was, want het was zeker niet als zodanig te herkennen. Veel mensen leven met het hele gezin in één kleine ruimte.

Na een week zijn er achter dat onze vermoedens dat er op ons project wel erg ambitieuze doelen gesteld worden, blijken te kloppen. De kinderen moeten soms activiteiten doen, die ze gezien hun beperking naar alle waarschijnlijkheid echt niet zullen gaan leren, hoe hard er ook geoefend wordt. Voor ons is dat soms lastig. Met onze Westerse kennis, ervaring en denkwijzen, zouden wij het anders aanpakken. Maar nu zijn we in Oeganda en hier gaat het zo. En dus gaan wij gewoon mee in hoe ze het hier doen. We proberen wel zo af en toe wat nieuwe ideeën in te brengen. En daar staan ze zeker voor open. Het personeel vindt het leuk als we vragen stellen en initiatief tonen. En af en toe een woordje Luganda, de taal die ze hier spreken, waarderen ze ook heel erg. Voor ons ook erg leuk om Luganda te leren! De dames op het project zijn overigens steevast van plan om ons traditioneel Afrikaans te leren dansen. Ze begrijpen alleen nog niet dat het dan niet zo handig is om drie verschillende dansen door elkaar te oefenen. Hoewel de dames er van overtuigd zijn, vragen wij ons toch af of we over drie weken net zo soepel in de heupen zijn als de Afrikaanse dames!

En zo is er in de eerste week al een leuke samenwerking ontstaan. Wij zien heel veel verschillende dingen op het project en leren zo het personeel en de kinderen goed kennen en zij staan open voor nieuwe ideeën en initiatieven. Wat ons het meest raakt is dat het personeel zo ontzettend lief is voor de kinderen. Er wordt geknuffeld en geduldig gewacht als kinderen even iets meer tijd nodig hebben.

Aan het eind van de dag doen we nog een korte evaluatie. En dan kijken we welke bodarijders er nu weer op ons te wachten staan om ons weer thuis te brengen.

Wij zijn de eersten die in het guesthouse van het vrijwilligershuis slapen. En dan kom je elke dag wel iets tegen wat nog even geregeld moet worden. Zo hadden we eerst nog geen stoelen. Die hebben we maar uit het grote huis meegenomen, want daar hebben ze er toch genoeg. En sinds vandaag hoeven we niet meer met ons bord op schoot te eten, want we hebben een tafeltje! Er moesten ook nog wat klusjes gedaan worden door een klusjesman. Waar je in Nederland dan iemand verwacht met een goed gevulde gereedschapskoffer, komt er hier iemand met een kartonnen doosje (formaat schoenendoos) met niet meer dan een hamer erin. Er moest nog een kapstok op gehangen worden. De beste man had echter geen grote spijkers bij zich en was ook niet echt van plan ze te gaan kopen. Maar geen probleem: je vraagt of je een stoel mag lenen (dat kon, want die hadden we zowaar!), klimt omhoog, trekt wat spijkers uit het afdakje en hangt de kapstok op. Wij blij, hij blij.

De afgelopen week hebben we al heel wat huisdieren gehad. Eén kat, zeven gekko’s, duizenden mieren, een vlinder en wat kippen die voor ons hutje liepen, maar steeds nieuwsgieriger werden wat er in ons hutje is. Inderdaad liepen en werden……..de kat heeft vannacht alle kippen gedood. We vonden het vanmorgen met het ontbijt al zo verdacht stil. Tot nu toe verjagen we de huisdieren succesvol zelf, maar toen we van de week ’s avonds een grote kakkerlak binnen hadden, hebben de toch de guard maar geroepen. We weten niet wat de man dacht aan te treffen in ons hutje, maar hij kwam me toch met een kapmes! Hij had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, want in no time had hij de kakkerlak om zeep geholpen.

Morgen gaan we nog een dagje genieten op ons project en dan gaan we van het weekend naar Lake Mburo. Daar gaan we een boottocht en wandelsafari maken. We weten dus nog niet helemaal wanneer we weer kunnen bloggen, maar dat zien jullie vanzelf.

Groetjes Renske en Marije

p.s. zoals verwacht is het internet niet heel super. Het kan dus soms langer duren voor we iets plaatsen.