Deze week zijn we hier al weer twee weken. Of is het pas twee weken? Geen idee, maar we hebben het idee al in geen eeuwen in Nederland geweest zijn. Dat komt omdat we niet het gevoel hebben op vakantie te zijn, maar hier echt te wonen. Net als in Nederland werken we hier vijf dagen, gaat de wekker ’s ochtends vroeg, moeten we rapportages schrijven en evaluaties doen, koken we dagelijks zelf, werken we af en toe een wasje weg en doen we boodschappen. En toch is er ook zo veel anders. Niet met de auto of fiets naar je werk, maar met de bodaboda, niet zelf je groente wegen in de supermarkt en zeker ook niet zelf je boodschappen inpakken bij de kassa, fruit je koop je op straat en voor ongewenste huisdieren van iets groter formaat haal je niet je buurman maar je eigen guard. Zolang er geen al te gekke dingen gebeuren redden we ons zelf hier prima. Hoe leuk is dat, om te kunnen zeggen dat je in Oeganda ‘gewoond’ hebt.

Afgelopen weekend zijn we twee dagen op safari geweest naar Lake Mburo. Dit hadden we vooraf niet gepland, maar het was heerlijk even uit de drukte van de stad te zijn. Onderweg zijn we gestopt op de evenaar. Op zich niet heel bijzonder, maar wel leuk om een keer geweest te zijn. En daarna door naar het park. We reden nog geen half uur in het park rond, toen we een afslag miste. Onze driver keerde het busje, maar maakte even een inschattingsfoutje hoe diep het naast de weg was en daar lag de bumper. Terwijl de driver vakkundig met een spanband de bumper repareerde, maakten wij van de gelegenheid gebruik even uit het warme busje te gaan en een broodje te eten. Met op nog geen honderd meter van ons vandaan wilde zebra’s en impala’s. Hoe gaaf is dat!

Later op de dag zouden we een boottocht maken, maar helaas ging dit door heftige regen niet door. Wij Hollanders vonden het toen het wat minder werd wel kunnen, maar geen Oegandees die beweegt als het drie druppels regent! Gelukkig hebben we de dag erna als nog de boottocht gedaan en heel veel nijlpaarden en krokodillen gezien. En tijdens de wandelsafari veel zebra’s, buffalo’s, baboons, maki’s, impala’s en wasterbokken. Kortom een super geslaagd weekend.

Vandaag is een nieuwe week begonnen op ons project. Het is zo leuk hoe het contact met de kinderen in korte tijd zo goed is. Vorige week waren er aan het begin van de week een aantal kinderen, met name kinderen met autisme, die nog niet zo veel van ons moesten hebben. Maar inmiddels kunnen we geen stap binnen de poort zetten, zonder dat ze op ons af rennen en een knuffel komen geven. En van alle kinderen hebben we inmiddels wel door wat we kunnen doen om ze aan het lachen te krijgen.

Wat erg grappig is, is als we op straat kinderen tegen komen, ze direct naar ons Mzungu’s (blanken) toe komen en aan onze huid willen voelen. Tot nu toe deden de kinderen op ons project dat niet. Ze ‘accepteerden’ ons gewoon zoals we zijn. Tot vandaag………opeens waren onze blonde haren en blanke huid toch erg interessant, wat in combinatie met het intensere contact dat de kinderen zoeken, tot aardig wat stoei- en knuffelpartijen geleid heeft. We zitten vol blauwe plekken, maar wat hebben we het gezellig gehad!

We zijn trouwens super trots op de kinderen van ons project. Dat je een handicap hebt, betekent niet dat je gehandicapt bent. Een jongetje heeft maar een arm, met maar twee vingers, maar hij kan zelf eten, drinken, kleuren binnen de lijntjes en kralen rijgen! De kinderen zijn allemaal heel zorgzaam naar elkaar toe. Ze helpen elkaar bijvoorbeeld met handen wassen of schoenen aantrekken. En als het de een ook niet lukt, dan wordt de volgende er wel bij gehaald.

Vorige week was er een nieuwe jongen, waarvan de moeder een intake gesprek had. Dat duurde uiteraard Oegandees lang, maar ‘onze’ kinderen ontfermden zich over het jongetje en lieten hem direct mee spelen. We hebben nu een paar keer met lege waterflessen en een bal gekegeld. De kinderen vinden het geweldig en er wordt enthousiast door iedereen meegejuicht als er flessen omgaan. En ondanks dat alle kinderen het liefst zelf achter elkaar doorgaan, wachten ze geduldig tot wij zeggen dat ze weer aan de beurt zijn. En zo worden Maria en Rensy steeds trotser op deze bijzondere kinderen.

Lieve groetjes uit het mooie Oeganda,

Renske en Marije