Het is nu zondagavond. We zitten nog lekker buiten voor ons eigen hutje deze blog te schrijven. Dat klinkt alsof we hier altijd mooi weer hebben, maar niets is minder waar. We hebben de afgelopen dagen ook al kennis gemaakt met een aantal goede Afrikaanse regen- en onweersbuien.

Ons eerste weekend zit er bijna op. Gisteren hebben we boodschappen gedaan en met de nieuw aangekomen vrijwilligers kennis gemaakt. Vanmorgen zijn we naar een protestantse kerkdienst geweest. Een swingende dienst met veel muziek en zang. Daarna zijn we nog even naar een winkel gegaan waar ze ‘alles’ verkopen. Hier hebben we wat materialen gekocht om snoezelmateriaal te maken voor de kinderen op ons project. Want hoewel we pas één dag geweest zijn, hebben we al wel gezien dat snoezelen een leuke activiteit kan zijn op ons project. Voor degene die het niet weten, snoezelen is een activiteit gericht op zintuigactivering en beleving.

Afgelopen vrijdag hebben we introductie gehad op ons project. Omdat er een soort ambassadrice uit Amerika was, had de hele staf een meeting. We moesten even wachten, want over vijf minuten waren ze klaar. Afrikaanse vijf minuten dus………….een uur later konden we kennis maken met de directeur en de gehele staf. In de tussentijd kwamen er al wat kinderen al nieuwsgierig naar ons kijken. Heel grappig om binnen korte tijd al een indruk te hebben over de kinderen. Wie is de grappenmaker, wie is nieuwsgierig naar ons, wie is de regelaar en wie is liever op zichzelf.

Tijdens de kennismaking vertelde de directeur over het project. Er zijn 18 kinderen op het project, waarvan een deel op het project woont en een deel er dagelijks naar toe komt. De kinderen hebben allemaal een beperking in de breedste zin van het woord. Er is een jongen met het syndroom van Down, een jongen met maar één arm, een spastisch jongetje, een meisje wat juist heel slap is en een aantal kinderen met autisme.

Er is een dagschema en alle kinderen hebben een boekje waar leer- en therapiedoelen in beschreven staan. Er worden ook buiten het compound (het terrein waar de opvang is) activiteiten gedaan met de kinderen. Zo wordt er bijvoorbeeld met kleine groepjes door de wijk gelopen om de kinderen vaardigheden als oversteken aan te leren. Het doel van het project is dat de kinderen als ze groot zijn, toch in de normale maatschappij kunnen functioneren. Een ambitieus doel, waar wij gezien de mate van beperking van sommige de kinderen toch wel twijfels over hebben.

En dat alles wordt gedaan door een groep gedreven mensen: sociaal werkers, die tevens lesgeven, verzorgers, een fysio die ook logo is en een ergotherapeut. Ook is er iemand die voor de kinderen kookt. De kinderen krijgen dagelijks poche (maismeel) met bonen te eten. En wij dus ook! Een stugge witte brei met bruine bonen. Oke, het was even wennen en of we het na vier weken ook nog willen eten, weten we niet, maar het viel niet tegen. Als er geld is, wordt er af en toe iets anders gegeten. Het project heeft ook een eigen moestuin, waar we behalve tomaten en aubergines nog niet veel ander eetbaars hebben kunnen ontdekken. Maar iets is beter dan niets!

Op dinsdag komen de moeders van de kinderen mee naar het project. Zij doen allerlei vaardigheden en activiteiten met elkaar en maken souvenirs die verkocht kunnen worden. Het geld wat verdient wordt, wordt gespaard, zodat daarvan onder andere de maandelijkse bijdrage voor het project betaald kan worden.

De eerste indruk was goed. Het klonk alsof er goed nagedacht was over dingen. Maar na een middagje meekijken, maakten we al kennis met de eerste mitsen en maren. Er zijn inderdaad schriftjes met doelen voor de kinderen, maar de doelen worden elke dag pas aan het eind van de middag, achteraf dus, ingevuld! De doelen die gesteld zijn, zijn ook niet heel specifiek. En wij in Nederland maar zwoegen op smart-doelen!

Het dagschema ziet er op papier erg goed uit. De kinderen zijn verdeeld over verschillende klasjes, op cognitief niveau. Maar als er volgens het schema vier kinderen in de klas moeten zitten, zat er gerust maar een. En niemand weet waar de andere drie uithangen.

We hebben de indruk dat je als gehandicapt kindje in Oeganda heel blij mag zijn, als je op dit project mag opgroeien. Want ondanks wellicht wat te ambitieuze ambities, vage behandeldoelen en twijfelachtige schema’s, werken hier gepassioneerde mensen die heel veel liefde hebben voor deze special needs kinderen!

Tot blogs!

Renske en Marije