sneeuw

Mzungus have a watch, African have the time. Maar ook al hebben ze hier in Afrika de tijd, voor ons is de afgelopen tijd voorbij gevlogen! De laatste anderhalve week hebben we het druk gehad op ons project. Het personeel wil zo graag nog van alles van ons leren, dat we ook in het weekend en ’s avonds nog allerlei werkbladen en knutselactiviteiten aan het voorbereiden zijn. En dus was onze safari afgelopen weekend een welkome afwisseling!

Met drie andere vrijwilligers zijn we drie dagen naar Queen Elisabeth National Park geweest. Het park ligt op zo’n zes uur rijden van Kampala. Waar we in de stad genieten van de chaos en drukte op straat, genoten we onderweg van prachtige valleien met theeplantages, de vele bananenbomen, al het andere groen en vooral ook van de rust. We hebben twee nachten in een soort hostel geslapen, met een supermooi uitzicht over een van de grote meren van het park. Zaterdagochtend vroeg hebben we een gamedrive gedaan. Op safari gaan is altijd een kwestie van geluk hebben en wij hadden het! We hebben olifanten, leeuwen, buffels en veel andere kleinere dieren van dichtbij gezien. Op de terugweg werd onze bus zelfs even ingesloten door een groep olifanten met kleintjes.

In de middag hebben we een boottocht gedaan over een van de grote meren. Nijlpaarden zitten overdag in verband met hun dunne huid, vaak in het water. Je ziet dan niet meer dan de bovenste helft van hun kop. Maar ook nu waren we de lucky ones! We zagen het ene na het andere nijlpaard op de kant. Wat een kolossale beesten! We hebben ook nog wat krokodillen gespot en hebben verder genoten van de geweldige omgeving, een vissersdorpje, de vissersbootjes en ook van elkaar, want wat een gezellig groep hadden we!

Zondagochtend zijn we vroeg opgestaan voor een chimptrekking. Al na een uur (dat is betrekkelijk snel) kwamen we in de buurt van de chimpansees. Supergaaf om in de jungle te lopen en de chimps aan elkaar de horen roepen! Wat een geweldig geluid. Toen we de groep gevonden hadden, zijn we een uur gebleven om ze te observeren. Daarna zijn we door het prachtige regenwoud terug gelopen om midden in de theeplantages te eindigen! We hebben een heerlijk weekend gehad.

Maandag hebben we nog een normale dag gehad op ons project. En toen dinsdag, een dag om niet snel te vergeten. De ochtend verliep eigenlijk heel normaal. De lunch was een feestje. Na vier weken pocho met bruine bonen, werd er nu als afscheid speciaal voor ons gekookt: aardappels, rijst, matoke, groente, vlees en avocado. Wat een feestmaal! ’s Middags hadden we eerst een evaluatie met onze coördinator van Doningoood en de mensen van ons project. Voor daarna hadden we een spelletjesmiddag met Hollandse spelletjes als koekhappen, zaklopen en spijkerpoepen voorbereid. Dit is helaas in het water gevallen. Want dachten we de afgelopen weken wel wat regen gehad te hebben, gistermiddag hadden we noodweer. Meer dan een uur lang heeft het ontzettend hard onafgebroken geregend, gehageld en geonweerd. Door de hagel heeft het zelfs wit gezien, waarop de staff van ons project ‘Whooh, snow!!!’ riep. Voor Oegandese begrippen was dit dus ook heftig weer. Helaas dus geen spelletjes buiten. Delen van het terrein stonden blank en de slippertjes van de kinderen dobberden de hele tuin door. We zaten dus noodgedwongen met z’n allen binnen, waar het doordat de stroom uitgevallen was erg donker was. Sommige kinderen waren zo bang van het donker en het onweer dat ze huilden.

De spelletjes hebben we uiteindelijk maar aan het personeel uitgelegd, zodat zij het later met de kinderen kunnen doen. De spelletjes moesten natuurlijk wel even getest worden, wat vooral bij het spijkerpoepen tot veel hilariteit leidde. Nadat we met de kinderen Hollandse pannenkoeken gegeten hadden, had de directeur met het personeel een soort afscheidsceremonie voor ons voorbereid. We kregen zo veel lovende woorden te horen, dat we er verlegen van werden. Als dank hebben we allebei een Afrikaanse rok en ketting gekregen. En nadat ook wij onze cadeautjes gegeven hadden en er gebeden was, was het echt tijd om afscheid te nemen van iedereen. We weten niet in hoeverre de kinderen begrepen hebben dat het onze laatste middag was, maar door het noodweer, het pannenkoeken eten en de afscheidsceremonie was het wel een heel andere middag dan anders!

Kampala is vies en stoffig. Na regen is het minder stoffig, maar des te viezer. Terug op de bodaboda zagen we wat het heftige weer van eerder op de middag had aangericht. De onverharde wegen, in de buurt van ons project, waren erg slecht begaanbaar, maar ook op de grote geasfalteerde weg was het chaos. Veel stenen, puin en afval op de weg. Kampala is gebouwd op zeven heuvels. Op het laagste punt van de heuvel waar ons project ligt, was de weg over een afstand van zo’n 200 meter, helemaal ondergelopen. Het water stroomde behoorlijk hard en er waren draaikolken met afval. Het leven in Kampala speelt zich grotendeels buiten af en het was dan ook triest om onderweg alle verkopers hun boeltje weer bij elkaar te zien rapen.

En nu typen we onze laatste blog vanuit Oeganda. We worden pas aan het eind van de middag opgehaald, dus we hebben nog een rustig dagje thuis. We hebben een beetje een dubbel gevoel. Natuurlijk zijn we blij dat we de komende dagen iedereen in Nederland weer zien en dat we kunnen vertellen wat een onwijs mooie tijd we hier hebben gehad. Maar aan de andere kant voelde het vanmorgen ook zo vreemd niet naar ons project te gaan. We missen de kinderen nu al!

Voor iedereen die ons/ons project gesponsord heeft: we hebben de afgelopen vier weken goed rondgekeken en gevraagd waar behoefte aan is op ons project. We hebben met de directeur van het project en onze coördinator van Dooingoood afspraken gemaakt over de donatie. Grotere donaties gaan via de Doingoood foundation, zodat er controle op is, waar het geld aan besteedt wordt. Als we terug zijn in Nederland houden we jullie via de mail op de hoogte.

Een losse nagel omdat je vinder klem zat tussen een klaptafeltje, twee dagen dikke vrienden met de wc, een blauwe knie omdat je bodaboda tegen een matatu aanrijdt en een ‘waterbed’ omdat het dak van ons hutje niet bestand was tegen zoveel regen………………het valt allemaal in het niet bij het enorme genieten wat we hier gedaan hebben. De liefde en betrokkenheid waarmee het personeel voor ‘onze’ kindjes zorgt, alle glimlachen en knuffels die we van de kinderen hebben gehad, de dankbaarheid van het personeel voor onze komst, maar ook de chaos in het verkeer en het onlogisch denken en handelen van Oegandezen, wat steeds weer voor een glimlach op ons gezicht zorgt en natuurlijk de gezellige vrijwilligers waarmee we hier waren. We hebben nog nooit zo vaak Weebale (Luganda voor dankjewel) en thank you gezegd. We hebben genoten!!

Weebale voor jullie voor het ‘meereizen’!

Lieve groetjes,

Renske en Marije

brood van brood, schuifspelletje en fruitsap

Emu, Biri, Satu, Nya, Tano, Mukaga, Musanvu, Munana, Mwenda, Kumi…….we zitten weer achter op de bodaboda naar ons project en oefenen nog even het tellen in het Luganda. In de verkeersjungle van Kampala is er genoeg te tellen: boda-drivers met hun helm op het stuur i.p.v. op hun hoofd, matatu’s waar zwarte rookwolken uit de uitlaat komen, los lopende kippen, geiten en koeien en bermbrandjes. Maar als we op de grote weg rijden waar ons project aan ligt, stopt het tellen. Daar worden aan de weg zoveel tafels, stoelen, bedden en hekken verkocht, dat gaat onze Lugandese telkunst te boven!

Op ons project is het nog steeds volop genieten. Na de evaluatie van vorige week, hebben we deze week een nieuw schema gekregen. Het personeel wil graag van ons leren hoe wij bepaalde dingen in Nederland doen en zij willen graag aan ons laten zien hoe zij dingen doen. En zo hebben we dus elke dag wel een nieuwe uitdaging. Van traditioneel Oegandees dansen, tot allerlei Afrikaanse ambachten als tasjes vouwen van papier, tassen versieren met kralen en sap maken van vers fruit.

Wij hebben op onze beurt ‘snoezelen’ geïntroduceerd. Afgelopen weekend hebben we druk geknutseld en zelf snoezelmaterialen gemaakt, om te kijken, voelen en horen. We hebben met een klein groepje kinderen gesnoezeld. Het was erg mooi om te zien hoe de kinderen verschillende interesses hebben. De ene valt op mooie kleurtjes om te kijken, de ander geniet ervan om verschillende materialen te voelen. De sfeer was ontspannen en alle kinderen hebben gelachen en genoten. Prachtig dat een jongetje wat normaal erg stil is, tijdens het snoezelen begon te praten!

We knutselen ons nu zelfs in onze lunchpauze suf. We hebben werkbladen gemaakt met schrijfpatronen en manieren om cijfers te leren schrijven, maar de werkbladen vliegen er door heen. En bij gebrek aan een kopieerapparaat, ‘kopiëren’ we het dus zelf!

Er is een jongetje op ons project waar we tot eind vorige week geen contact mee hadden. Hij is ziek en al meerdere keren in het ziekenhuis geweest. Hij kijkt vaak verdrietig en elke poging van ons tot toenadering sloeg hij af. Tot vorige week. Toen kregen we tijdens de gym even kort een handje van hem. Een mooi beginnetje, wat deze week verder ontwikkelde. Hij lacht vaker naar ons, accepteert een aai over zijn bol en hij geeft soms iets wat hij in de tuin heeft gevonden speciaal aan ons. Nu hebben we dus echt contact met allemaal!

Afgelopen weekend zijn we in Kampala gebleven. We hebben boodschappen gedaan en heerlijk brood gekocht. Er zit hier in het centrum een winkeltje wat Brood heet, echt op zijn Nederlands dus. Ze verkopen daar lekker brood, wat een welkome afwisseling is voor het brood wat we hier in het vrijwilligershuis krijgen. Dat is alleen geroosterd eetbaar, dus brood van Brood is een echte traktatie. Verder hebben we souvenirs gekocht en zijn we naar de fruitmarkt geweest. Alles op de bodaboda natuurlijk. We staan gerust drie minuten te onderhandelen over of ons ritje niet 1000 Shilling (0.25 Eurocent) goedkoper kan. Dat is overigens geen Hollandse zuinigheid, maar gewoon een principe kwestie. We willen niet meer betalen omdat we toevallig Mzungu zijn. We weten inmiddels zelf ook de weg heel goed en dat komt geregeld van pas. Als we een boda-rijder vragen of hij weet waar we naar toe moeten is het antwoord altijd ‘yes’. En op ons ‘Are you sure?’ is het antwoord ook altijd ‘yes’. Oke, dan gaan we, om vervolgens twee straten verder aan ons te vragen, waar ze nou eigenlijk heen moeten……..zucht. Overigens is het nog wel een geluk als ze ons de weg vragen. Soms weten ze de weg niet en vragen ze die ook niet. Met als gevolg dat je zo ongeveer half Kampala ziet. Maar we zijn in Afrika, dus gewoon lekker blijven zitten en wachten tot je boda-rijder het oplost.

Het weer is niet om over naar huis te schrijven, dus dat doen we dan ook maar niet. Door de gevolgen van de (oké, we zeggen het toch maar) hoosbuien, moeten we soms binnen in ons hutje eten. En daardoor zijn we super goed geworden in schuifspelletjes! De ene stoel iets naar links, andere iets naar achter, dan kan de opklaptafel iets naar voor, waardoor het droogrek er precies tussen kan. We doen ook gelijk aan geheugen training, want we vergeten in deze situatie liever geen vork uit de keuken mee te nemen, want dan begint het schuiven weer opnieuw! We zijn er ondertussen heel bedreven in, dus we kunnen tegenwoordig het schuifspelletje combineren met een handwasje, de afwas of het maken van fruitsap, zoals we op het project hebben geleerd! Op de markt kost het fruit vrijwel niets, dus we genieten ook heerlijk van de verse mango’s, ananassen en passievruchten!

We vermaken ons hier prima en hebben nog helemaal geen zin om terug te komen. En hoewel dat over een week toch echt al is, gaan we toch nog heel veel doen komende week! Tot blogs!

Groetjes Renske en Marije

Over autopech, Mzungu’s en verschillen

Deze week zijn we hier al weer twee weken. Of is het pas twee weken? Geen idee, maar we hebben het idee al in geen eeuwen in Nederland geweest zijn. Dat komt omdat we niet het gevoel hebben op vakantie te zijn, maar hier echt te wonen. Net als in Nederland werken we hier vijf dagen, gaat de wekker ’s ochtends vroeg, moeten we rapportages schrijven en evaluaties doen, koken we dagelijks zelf, werken we af en toe een wasje weg en doen we boodschappen. En toch is er ook zo veel anders. Niet met de auto of fiets naar je werk, maar met de bodaboda, niet zelf je groente wegen in de supermarkt en zeker ook niet zelf je boodschappen inpakken bij de kassa, fruit je koop je op straat en voor ongewenste huisdieren van iets groter formaat haal je niet je buurman maar je eigen guard. Zolang er geen al te gekke dingen gebeuren redden we ons zelf hier prima. Hoe leuk is dat, om te kunnen zeggen dat je in Oeganda ‘gewoond’ hebt.

Afgelopen weekend zijn we twee dagen op safari geweest naar Lake Mburo. Dit hadden we vooraf niet gepland, maar het was heerlijk even uit de drukte van de stad te zijn. Onderweg zijn we gestopt op de evenaar. Op zich niet heel bijzonder, maar wel leuk om een keer geweest te zijn. En daarna door naar het park. We reden nog geen half uur in het park rond, toen we een afslag miste. Onze driver keerde het busje, maar maakte even een inschattingsfoutje hoe diep het naast de weg was en daar lag de bumper. Terwijl de driver vakkundig met een spanband de bumper repareerde, maakten wij van de gelegenheid gebruik even uit het warme busje te gaan en een broodje te eten. Met op nog geen honderd meter van ons vandaan wilde zebra’s en impala’s. Hoe gaaf is dat!

Later op de dag zouden we een boottocht maken, maar helaas ging dit door heftige regen niet door. Wij Hollanders vonden het toen het wat minder werd wel kunnen, maar geen Oegandees die beweegt als het drie druppels regent! Gelukkig hebben we de dag erna als nog de boottocht gedaan en heel veel nijlpaarden en krokodillen gezien. En tijdens de wandelsafari veel zebra’s, buffalo’s, baboons, maki’s, impala’s en wasterbokken. Kortom een super geslaagd weekend.

Vandaag is een nieuwe week begonnen op ons project. Het is zo leuk hoe het contact met de kinderen in korte tijd zo goed is. Vorige week waren er aan het begin van de week een aantal kinderen, met name kinderen met autisme, die nog niet zo veel van ons moesten hebben. Maar inmiddels kunnen we geen stap binnen de poort zetten, zonder dat ze op ons af rennen en een knuffel komen geven. En van alle kinderen hebben we inmiddels wel door wat we kunnen doen om ze aan het lachen te krijgen.

Wat erg grappig is, is als we op straat kinderen tegen komen, ze direct naar ons Mzungu’s (blanken) toe komen en aan onze huid willen voelen. Tot nu toe deden de kinderen op ons project dat niet. Ze ‘accepteerden’ ons gewoon zoals we zijn. Tot vandaag………opeens waren onze blonde haren en blanke huid toch erg interessant, wat in combinatie met het intensere contact dat de kinderen zoeken, tot aardig wat stoei- en knuffelpartijen geleid heeft. We zitten vol blauwe plekken, maar wat hebben we het gezellig gehad!

We zijn trouwens super trots op de kinderen van ons project. Dat je een handicap hebt, betekent niet dat je gehandicapt bent. Een jongetje heeft maar een arm, met maar twee vingers, maar hij kan zelf eten, drinken, kleuren binnen de lijntjes en kralen rijgen! De kinderen zijn allemaal heel zorgzaam naar elkaar toe. Ze helpen elkaar bijvoorbeeld met handen wassen of schoenen aantrekken. En als het de een ook niet lukt, dan wordt de volgende er wel bij gehaald.

Vorige week was er een nieuwe jongen, waarvan de moeder een intake gesprek had. Dat duurde uiteraard Oegandees lang, maar ‘onze’ kinderen ontfermden zich over het jongetje en lieten hem direct mee spelen. We hebben nu een paar keer met lege waterflessen en een bal gekegeld. De kinderen vinden het geweldig en er wordt enthousiast door iedereen meegejuicht als er flessen omgaan. En ondanks dat alle kinderen het liefst zelf achter elkaar doorgaan, wachten ze geduldig tot wij zeggen dat ze weer aan de beurt zijn. En zo worden Maria en Rensy steeds trotser op deze bijzondere kinderen.

Lieve groetjes uit het mooie Oeganda,

Renske en Marije

De eerste week

‘Road under construction, safety first’. Ons project ligt niet in de buurt van ons huis, dus we crossen al een week elke dag een half uur heen en een half uur terug op de bodaboda door het chaotische verkeer in Kampala. Als ze hier in Oeganda aan de weg werken, doen ze het goed: op heel veel plekken te gelijk dus. De boda’s rijden verschillende routes naar ons project, maar we komen altijd wel ergens bij werkzaamheden. En spits of niet, zowel het verkeer als de werkzaamheden gaan gewoon door. Door elkaar dus…..Safety first, ach je kan niet zeggen dat je niet gewaarschuwd bent.

De directeur van ons project heeft vaste bodarijders voor ons geregeld. Elke dag staan er om de afgesproken tijd twee bodarijders die ons naar het project brengen en ’s middags zijn er weer twee. Hoe ze het precies met elkaar regelen weten we niet. We zien steeds andere bodarijders, maar het zijn er altijd twee en zonder te zeggen waar we heen moeten stappen we achterop en brengen ze ons naar ons project of naar huis en dat voor een vaste prijs. We hoeven dus niet te onderhandelen. Erg fijn, en ook fijn dat ze tot nu toe allemaal redelijk beschaafd rijden.

De eerste week op ons project zit er bijna op. Vaak krijg je te horen dat je als vrijwilliger op je project veel initiatief moet nemen om er iets van te maken. Nou, wij moeten juist vragen of we alstublieft een keer een activiteit mogen organiseren. Wij zijn de eerste vrijwilligers op ons project en dat nemen ze serieus. We hebben allebei een eigen weekschema waar voor elke dag van uur tot uur op staat wat we gaan doen. Bij Renske ligt de nadruk wat meer op lesgeven en bij Marije op fysiotherapie. Maar het schema zit zo in elkaar dat we gedurende de week een keer bij alle medewerkers zijn. Zo leren we de kinderen ook vaardigheden als afwassen, dweilen, deurmatten weven en tandenpoetsen. Na elke activiteit vullen we voor elk kind een rapportage in met wat het doel van de activiteit was en hoe het gegaan is. Dachten wij even lekker vier weken geen administratie te hoeven doen. Helaas!

Twee keer per week gaat er een klein groepje op road safety. Er wordt dan met de kinderen een rondje in de buurt gelopen, zodat ze ook eens van het compound afkomen. Onderweg wordt er bijvoorbeeld wat eten gekocht, zodat de kinderen leren dat je eten krijgt als je geld geeft. Ons project ligt in een onverhard weggetje 100 m. van een grote geasfalteerde weg vandaan. Als we komen zien we dus eigenlijk niets van de buurt. Tijdens de road safety was het voor ons dan ook erg interessant om te zien on wat voor buurt ons project ligt. Het is een arme wijk met onverharde wegen. Onderweg ligt het afval in hopen op straat en de kerk was niet meer dan wat palen met een soort dak erop. Het is dat de begeleider vertelde dat het een kerk was, want het was zeker niet als zodanig te herkennen. Veel mensen leven met het hele gezin in één kleine ruimte.

Na een week zijn er achter dat onze vermoedens dat er op ons project wel erg ambitieuze doelen gesteld worden, blijken te kloppen. De kinderen moeten soms activiteiten doen, die ze gezien hun beperking naar alle waarschijnlijkheid echt niet zullen gaan leren, hoe hard er ook geoefend wordt. Voor ons is dat soms lastig. Met onze Westerse kennis, ervaring en denkwijzen, zouden wij het anders aanpakken. Maar nu zijn we in Oeganda en hier gaat het zo. En dus gaan wij gewoon mee in hoe ze het hier doen. We proberen wel zo af en toe wat nieuwe ideeën in te brengen. En daar staan ze zeker voor open. Het personeel vindt het leuk als we vragen stellen en initiatief tonen. En af en toe een woordje Luganda, de taal die ze hier spreken, waarderen ze ook heel erg. Voor ons ook erg leuk om Luganda te leren! De dames op het project zijn overigens steevast van plan om ons traditioneel Afrikaans te leren dansen. Ze begrijpen alleen nog niet dat het dan niet zo handig is om drie verschillende dansen door elkaar te oefenen. Hoewel de dames er van overtuigd zijn, vragen wij ons toch af of we over drie weken net zo soepel in de heupen zijn als de Afrikaanse dames!

En zo is er in de eerste week al een leuke samenwerking ontstaan. Wij zien heel veel verschillende dingen op het project en leren zo het personeel en de kinderen goed kennen en zij staan open voor nieuwe ideeën en initiatieven. Wat ons het meest raakt is dat het personeel zo ontzettend lief is voor de kinderen. Er wordt geknuffeld en geduldig gewacht als kinderen even iets meer tijd nodig hebben.

Aan het eind van de dag doen we nog een korte evaluatie. En dan kijken we welke bodarijders er nu weer op ons te wachten staan om ons weer thuis te brengen.

Wij zijn de eersten die in het guesthouse van het vrijwilligershuis slapen. En dan kom je elke dag wel iets tegen wat nog even geregeld moet worden. Zo hadden we eerst nog geen stoelen. Die hebben we maar uit het grote huis meegenomen, want daar hebben ze er toch genoeg. En sinds vandaag hoeven we niet meer met ons bord op schoot te eten, want we hebben een tafeltje! Er moesten ook nog wat klusjes gedaan worden door een klusjesman. Waar je in Nederland dan iemand verwacht met een goed gevulde gereedschapskoffer, komt er hier iemand met een kartonnen doosje (formaat schoenendoos) met niet meer dan een hamer erin. Er moest nog een kapstok op gehangen worden. De beste man had echter geen grote spijkers bij zich en was ook niet echt van plan ze te gaan kopen. Maar geen probleem: je vraagt of je een stoel mag lenen (dat kon, want die hadden we zowaar!), klimt omhoog, trekt wat spijkers uit het afdakje en hangt de kapstok op. Wij blij, hij blij.

De afgelopen week hebben we al heel wat huisdieren gehad. Eén kat, zeven gekko’s, duizenden mieren, een vlinder en wat kippen die voor ons hutje liepen, maar steeds nieuwsgieriger werden wat er in ons hutje is. Inderdaad liepen en werden……..de kat heeft vannacht alle kippen gedood. We vonden het vanmorgen met het ontbijt al zo verdacht stil. Tot nu toe verjagen we de huisdieren succesvol zelf, maar toen we van de week ’s avonds een grote kakkerlak binnen hadden, hebben de toch de guard maar geroepen. We weten niet wat de man dacht aan te treffen in ons hutje, maar hij kwam me toch met een kapmes! Hij had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, want in no time had hij de kakkerlak om zeep geholpen.

Morgen gaan we nog een dagje genieten op ons project en dan gaan we van het weekend naar Lake Mburo. Daar gaan we een boottocht en wandelsafari maken. We weten dus nog niet helemaal wanneer we weer kunnen bloggen, maar dat zien jullie vanzelf.

Groetjes Renske en Marije

p.s. zoals verwacht is het internet niet heel super. Het kan dus soms langer duren voor we iets plaatsen.

Special Needs Project

Het is nu zondagavond. We zitten nog lekker buiten voor ons eigen hutje deze blog te schrijven. Dat klinkt alsof we hier altijd mooi weer hebben, maar niets is minder waar. We hebben de afgelopen dagen ook al kennis gemaakt met een aantal goede Afrikaanse regen- en onweersbuien.

Ons eerste weekend zit er bijna op. Gisteren hebben we boodschappen gedaan en met de nieuw aangekomen vrijwilligers kennis gemaakt. Vanmorgen zijn we naar een protestantse kerkdienst geweest. Een swingende dienst met veel muziek en zang. Daarna zijn we nog even naar een winkel gegaan waar ze ‘alles’ verkopen. Hier hebben we wat materialen gekocht om snoezelmateriaal te maken voor de kinderen op ons project. Want hoewel we pas één dag geweest zijn, hebben we al wel gezien dat snoezelen een leuke activiteit kan zijn op ons project. Voor degene die het niet weten, snoezelen is een activiteit gericht op zintuigactivering en beleving.

Afgelopen vrijdag hebben we introductie gehad op ons project. Omdat er een soort ambassadrice uit Amerika was, had de hele staf een meeting. We moesten even wachten, want over vijf minuten waren ze klaar. Afrikaanse vijf minuten dus………….een uur later konden we kennis maken met de directeur en de gehele staf. In de tussentijd kwamen er al wat kinderen al nieuwsgierig naar ons kijken. Heel grappig om binnen korte tijd al een indruk te hebben over de kinderen. Wie is de grappenmaker, wie is nieuwsgierig naar ons, wie is de regelaar en wie is liever op zichzelf.

Tijdens de kennismaking vertelde de directeur over het project. Er zijn 18 kinderen op het project, waarvan een deel op het project woont en een deel er dagelijks naar toe komt. De kinderen hebben allemaal een beperking in de breedste zin van het woord. Er is een jongen met het syndroom van Down, een jongen met maar één arm, een spastisch jongetje, een meisje wat juist heel slap is en een aantal kinderen met autisme.

Er is een dagschema en alle kinderen hebben een boekje waar leer- en therapiedoelen in beschreven staan. Er worden ook buiten het compound (het terrein waar de opvang is) activiteiten gedaan met de kinderen. Zo wordt er bijvoorbeeld met kleine groepjes door de wijk gelopen om de kinderen vaardigheden als oversteken aan te leren. Het doel van het project is dat de kinderen als ze groot zijn, toch in de normale maatschappij kunnen functioneren. Een ambitieus doel, waar wij gezien de mate van beperking van sommige de kinderen toch wel twijfels over hebben.

En dat alles wordt gedaan door een groep gedreven mensen: sociaal werkers, die tevens lesgeven, verzorgers, een fysio die ook logo is en een ergotherapeut. Ook is er iemand die voor de kinderen kookt. De kinderen krijgen dagelijks poche (maismeel) met bonen te eten. En wij dus ook! Een stugge witte brei met bruine bonen. Oke, het was even wennen en of we het na vier weken ook nog willen eten, weten we niet, maar het viel niet tegen. Als er geld is, wordt er af en toe iets anders gegeten. Het project heeft ook een eigen moestuin, waar we behalve tomaten en aubergines nog niet veel ander eetbaars hebben kunnen ontdekken. Maar iets is beter dan niets!

Op dinsdag komen de moeders van de kinderen mee naar het project. Zij doen allerlei vaardigheden en activiteiten met elkaar en maken souvenirs die verkocht kunnen worden. Het geld wat verdient wordt, wordt gespaard, zodat daarvan onder andere de maandelijkse bijdrage voor het project betaald kan worden.

De eerste indruk was goed. Het klonk alsof er goed nagedacht was over dingen. Maar na een middagje meekijken, maakten we al kennis met de eerste mitsen en maren. Er zijn inderdaad schriftjes met doelen voor de kinderen, maar de doelen worden elke dag pas aan het eind van de middag, achteraf dus, ingevuld! De doelen die gesteld zijn, zijn ook niet heel specifiek. En wij in Nederland maar zwoegen op smart-doelen!

Het dagschema ziet er op papier erg goed uit. De kinderen zijn verdeeld over verschillende klasjes, op cognitief niveau. Maar als er volgens het schema vier kinderen in de klas moeten zitten, zat er gerust maar een. En niemand weet waar de andere drie uithangen.

We hebben de indruk dat je als gehandicapt kindje in Oeganda heel blij mag zijn, als je op dit project mag opgroeien. Want ondanks wellicht wat te ambitieuze ambities, vage behandeldoelen en twijfelachtige schema’s, werken hier gepassioneerde mensen die heel veel liefde hebben voor deze special needs kinderen!

Tot blogs!

Renske en Marije

We zijn er!

‘Goede reis en GENIET’ Ik lees het enthousiaste appje van een van onze volgers, maar kan nog niet helemaal in het genieten komen, zo ’s ochtends vroeg om 04.30.

Na een regenachtige reis naar Brussel en een laatste kopje koffie/thee met papa en mama, moeten we helaas nog uren wachten. Wegens operationele redenen……..in België bedoelen ze dan gewoon: de piloot is er nog niet!

Uiteindelijk vertrekken we een uur te laat en vliegen we in zevenenhalf uur naar Entebbe. Op wat turbulentie na een prima vlucht. Op het vliegveld moeten we naar de immigratiedienst voor ons visum. En dat weten we het: we zijn in Afrika!! Hoewel je tegenwoordig je visum online moet aanvragen, zijn er voor online aanvragen maar drie balies open. Oh, nee vier! Want er wordt zowaar nog iemand bij gehaald. Maar die maakt eenmaal achter de balie nog wel even zijn koffiepauze af, gaat nog een keertje verzitten, neemt nog een slokje, loopt nog even weg en komt zo waar toch ook weer terug. Zijn collega’s werken ondertussen wel door. Door in de zin van dat ze niet stoppen, maar niet door in de zin van snelheid maken. En zo staan we, ondanks dat we bijna vooraan in de rij staan, toch nog een aardig tijdje te wachten. Maar ach, we laten het gebeuren want we zijn in Afrika! Eenmaal aan de beurt, gaat het bij Marije net als vorig jaar mis met het maken van de digitale vingerafdrukken. Gelukkig is deze beambte iets minder volhardend dan die van vorig jaar en vindt hij het na een keer proberen wel goed. Dan maar door zonder vingerafdrukken.

Op het vliegveld werden we opgewacht door Charlie, een van de vaste chauffeurs van Doingoood. We hebben hem vorig jaar al ontmoet en hij brengt ons nu naar het vrijwilligershuis.

Pas vanmorgen bij daglicht zagen we waar we gisteravond eigenlijk terecht gekomen zijn. Wij slapen in het tweepersoons guesthouse, naast het grote vrijwilligershuis. Vannacht hebben we er weinig van meegekregen, maar het is een mooi huis, met grote tuin, waar ’s avonds en ’s nachts een guard aanwezig is. Altijd handig om je koffer te sjouwen!

Na ons eerste ontbijtje buiten op de stoep (we hebben nog geen stoelen in ons eigen huisje), kwam Eva, een van de Nederlandse coördinatoren. Zij heeft ons de nodige informatie gegeven en daarna zijn we op de Bodaboda (bromfiets-taxi) naar een winkelcentrum gegaan. Op zo’n boda rijden is nog wel een dingetje. Het verkeer in Oeganda is nogal chaotisch en de boda-rijders crossen daar van alle kanten doorheen, een soort wedstrijdje om wie zo lang mogelijk zijn voeten niet op de grond hoeft te zetten als hij stil staat! Nadat we vorig jaar tijdens ons eerste boda-ritje duizend doden stierven, wisten we nu wat we konden verwachten en ging het al een stuk relaxter.

Bij het winkelcentrum heeft Eva ons geholpen met het kopen van een Oegandese simkaart en beltegoed. Daarna hebben we samen geluncht bij Cafe Javas, een hit onder de vrijwilligers en niet onterecht! Wat een lekkere gerechten hebben ze daar! Bij het winkelcentrum zagen we de eerste bedelende kindjes. Ons hart is er goed voor om ze iets te geven, maar we doen het niet. Want hoe arm zijn ze echt en daarbij kunnen we niet heel Kampala redden. Wij gaan ons best doen op ons eigen project. Daarvoor zijn we gekomen.

In ons huisje hebben we onze eerste Oegandese maaltijd gemaakt. Nou ja Oegandees…….best wel Hollands zeg maar, met krieltjes en salade van sla, paprika, komkommer en tomaat. Ondanks de dreigende lucht toch nog buiten kunnen eten, maar toen moesten we naar binnen. En daar zitten we nog steeds, omdat het buiten enorm hoost en onweert.

Terug naar gisteravond bij Charlie in de taxi. We zijn nog geen uur (of misschien toch wel wat langer dan een uur door de immigratiedienst) in Oeganda. Ondanks dat het pikdonker is en we niet alles zien, genieten we volop. De typisch Afrikaanse geur, de ondanks het late uur, bedrijvigheid op straat, de chaos in het verkeer, brandjes in de berm, toeterende Matatu’s, vele winkeltjes aan de weg, het slechte wegdek en de vriendelijke mensen! Dit is waar we de komende vier weken mogen wonen en werken. Ons avontuur is nog maar net begonnen, maar nu al zo gaaf! We zijn er!

Wil je onze avonturen volgen en een mail krijgen als we iets nieuws plaatsen. Vul dan rechts onderin op de pagina (bij op de hoogte) je e-mailadres is.

Groetjes Renske en Marije

inpakken en aftellen

Over een week zijn we er!
De gedachte is er al lang, het besef nog lang niet! Maar met het halen van de nodige inentingen en malariatabletten, het langzaam aan verzamelen van spulletjes die mee moeten en het aanmaken van deze blog, begint ons nieuwe Oeganda avontuur zeker te leven!

Na onze tweeweekse reis naar Oeganda vorig jaar is onze liefde voor Afrika weer een beetje gegroeid. Wat een geweldige reis was dat, waar we allebei het gevoel aan over hielden vanuit ons eigen beroep meer te kunnen betekenen. En zo gaan de juf en de kinderfysio een nieuw avontuur tegemoet in Oeganda!

We gaan de komende weken werken op het Special Needs project. Een kleinschalig project waar kinderen met een beperking worden opgevangen. We zijn de eerste vrijwilligers van Doingoood die op dit project gaan werken. En dat is best spannend! We hebben geen idee wat het niveau van de kinderen is, wat ze kunnen of waar behoefte aan is op het project. Maar tegelijkertijd ook een eer dat wij als eerste met deze bijzondere kinderen mogen gaan werken. Want bijzonder is het.

In Oeganda worden kinderen met een beperking als vloek gezien en er wordt gedacht dat de beperking besmettelijk is, waardoor kinderen makkelijk verstoten worden. We hopen daarom dat we naast het werk met de kinderen ook een stukje voorlichting kunnen geven.

Ook in onze omgeving begint onze reis te leven. Kirsten: je bent topper! Wat een geweldig enthousiasme en lieve bijdrage. We genieten ervan! Maar ook voor iedereen die een financiële bijdrage heeft gegeven voor ons project: alvast heel erg bedankt!!! We gaan ter plekke een goede besteding zoeken en houden jullie op de hoogte.

We nemen vanuit Nederland wat kleine spullen mee om mee te werken. We hebben besloten deze spullen zelf te betalen, zodat we al ons sponsorgeld in Oeganda uit kunnen geven en we met jullie geld ook de lokale economie een beetje kunnen stimuleren!

We hebben al een mooi bedrag bij elkaar gesprokkeld, maar nieuwe donaties zijn natuurlijk meer dan welkom! Hoe groter het bedrag wordt, hoe duurzamer en structureler de investering kan zijn op ons project. Wil je ons/ons project ook sponsoren dan kan dat natuurlijk nog steeds. Stuur dan een mailtje naar renskeenmarijeopvakantie@gmail.com, dan geven we het rekeningnummer door!

En voor nu: nog maar een keer de checklist checken. Elke dag staan er meer vinkjes op dat iets gedaan is en elke dag komen er ook weer nieuwe to-do- dingen bij. We hoeven ons zeker niet te vervelen tijdens het aftellen. Zo nog even gauw naar de winkel voor een rolletje oer Hollandse drop!

Dankjewel voor alle lieve, enthousiaste, gezellige en warme berichten die we al hebben ontvangen. Zo gaaf om te merken dat zo veel mensen met ons meeleven.
Wij zorgen er met onze blogs voor dat jullie ook een beetje kunnen meereizen!
Tot de volgende blog!

Lieve groetjes, Renske en Marije